خوراکی هایی که نباید در صبحانه بخوریم

به گزارش «تابناک باتو»؛ متخصصان بهداشتی، بی دلیل صبحانه را مهم‌ترین وعده غذایی روز نمی‌نامند. با این حال، این بدان معنا نیست که روز خود را باید با غذاهای غنی شده از قند، چربی و کربوهیدرات آغاز کنید. به گفته کارشناسان، نخوردن صبحانه بدترین کاری است که می‌توانید انجام دهید‌، این یک پیام واقعی به خصوص برای نوجوانان دختر است.
پژوهشگران می گویند کسانی که صبحانه را از رژیم غذایی خود حذف می کنند زندگی و تغذیه سالمی نخواهند داشت.

پژوهشگران درباره اهمیت خوردن صبحانه می گویند صبحانه یکی از مهم ترین وعده های غذایی روزانه است، چون سطح انرژی بدن را در ساعات نخست صبح تجدید می کند. وعده صبحانه شامل یک یا چند نوع نوشیدنی (شیــر، چای، قهـوه، یا آب پرتقال)، لبنیــات (پنیـر، مسکه یا قیماق)و غلات (انواع نان به ویژه نان های سبوس دار)که بهتر است با دانه‌های روغنی یا میوه‌ها نیز همراه شود.

خوردن نان و پنیر و چارمغزهمراه چای شکر، یک صبحانه اصیل و سنتی است. اما برخی به اشتباه، صبحانه را برای جلوگیری از عقب ماندن از کارهای روزمره و برخی دیگر نیز آن را برای کاهش وزن حذف می کنند. همچنین کسانی که صبحانه نمی خورند، چاق تر هستند، به طوری که آنها برای جبران کمبود انرژی در طول روز میوه خشک بیشتری مصرف می کنند.

اما در اینجا ما شما را با شش خوردنی که نباید در زمان صبحانه استفاده کرد آشنا می کنیم:

غلات شیرین تفت داده شده

اگر چه کودکان و بزرگسالان غلات شیرین تفت داده شده را بسیار دوست دارند اما این نوع مواد غذایی انتخابی درست برای صبحانه نیست. سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA)متذکر شده است که رنگ‌های موادغذایی مورد استفاده در این نوع مواد غذایی، در کودکان منجر به بیش فعالی می‌شود. غلات شیرین تفت داده شده، همچنین با شیرین کننده‌های مصنوعی و طعم دهنده‌هایی که می‌تواند باعث چاقی شود، بسته‌بندی شده است. اگر شما ترجیح می‌دهید که این نوع غلات را برای صبحانه بخورید، سعی کنید که آنها را با فیبر بالا و قند کم امتحان کنید.
 
شیرینی

موادغذایی از قبیل شیرینی دانمارکی، رول دارچین و شیرینی‌های نان برشته شده از کالری و چربی بالایی برخوردار هستند. علاوه بر این، زیادی خامه‌های روی کیک یا شیرینی منجر به چاقی می‌شود. همچنین، بسیاری از نانوایان از آرد سفید فرآوری‌شده استفاده می‌کنند تا‌ کالری‌های بیشتری را به آن بیافزایند. این خوشه‌ها با قندها افزایش می‌یابد و بدن را با انفجار اولیه انرژی مجهز می‌کند که به احتمال زیاد در چند ساعت ناپدید می‌شود.

 شیر کامل

شیر مملو از چربی‌هایی اشباع شده که سطح کلسترول را افزایش می‌دهد، باعث بروز التهاب و در موارد شدید به انسداد عروق نیز کمک می‌کند. برای آنهایی که نمی‌توانند خوردن شیر را ترک کنند، توصیه می‌شود که شیر کم‌چرب مصرف کنند؛ این نسخه کم‌چرب شیرعاری از چربی است و تنها شامل کلسیم، پتاسیم، ویتامین D و پروتئین است.

 پن‌کیک

پن‌کیک‌ها موادغذایی محبوبی برای صبحانه محسوب می‌شوند و امروزه با مخلوط‌های آماده در فروشگاه‌ها موجود هستند که حتی راحت‌تر درست می‌شوند‌. شما فقط این پودر را با آب مخلوط کنید و سپس آن را در یک ماهی تابه گرم یا ماهی تابه بریزید.

پن‌کیک‌‌ها غنی از کربوهیدرات‌ها هستند که بطور حتم معده شما را پر می‌کند، اما دوباره، نبودن کالری باعث می‌شود که شما سریع گرسنه شوید. به علاوه انتخاب چاشنی‌های روی غذا، مانند شربت افرا، پودر شکر و بیکن به چاقی و ناسالمی منتهی می‌شود.

 نان شیرینی حلقوی

اکثر شیرینی‌ها در حال حاضر حاوی مقادیر بالایی از قند و سرشار از پنیر خامه‌ای و کره که کالری‌های بیشتر و چربی‌های اشباع‌شده را اضافه می‌کنند منجر به افزایش قند و سطوح انسولین در بدن می‌شوند.

فست‌فود

آماده کردن صبحانه و غذا خوردن می‌تواند وقت‌گیر باشد، از این رو خرید صبحانه از سر راه محل کار یا مدرسه به نظر می‌رسد بهترین گزینه باشد. بسیاری از ما، از جمله کودکانمان، از این کار لذت می‌برند، اما هر زمانی که در یک اشتراک فست فود توقف می‌کنید اقلامی از چربی‌های اشباع‌شده، ‌سدیم و قندهای مصنوعی را به میزان بالا مصرف می‌کنید.

سدیم بیش از حد می‌تواند باعث یک افزایش ناگهانی در فشار خون شود و آن همچنین ممکن است احتمال سکته مغزی در افراد مبتلا به فشار خون بالا را افزایش دهد. بهترین غذاهای صبحانه به شما انرژی لازم برای زنده ماندن در طول روز را می‌دهد.

این غذاها سوخت‌و‌ساز بدن را افزایش می‌دهد، افزایش وزن را کنترل می‌کند و از بیماری‌‌ها بدن را حفظ می‌کند. از سوی دیگر، بدترین غذاهای صبحانه در چربی‌های اشباع شده و قندها بشدت زیاد هستند که بدن را در معرض خطر بسیاری از بیماری‌ها قرار می‌دهند.  
مشرق

افراد شاغل که بخش قابل توجهی از جمعیت فعال را تشکیل می‌دهند، حداقل یک سوم روز یا حتی نصف روز خود را در محیط کار می‌گذرانند و به طور معمول یک وعده غذایی و یک میان وعده خود را در محیط کار مصرف می‌کنند.

نقش تغذیه مناسب در سلامت عمومی و بازده کاری به اثبات رسیده است. تامین غذای مغذی و سالم سبب ارتقا سلامت و افزایش بازده کاری کارکنان می‌شود. کارکنان برای حفظ سلامت خود به تغذیه مناسب نیاز دارند. اضافه وزن و چاقی از عواقب پشت میز نشینی و کم تحرکی در محیط‌های کار است. تغذیه در محیط‌های کار باید متناسب با میزان تحرک بوده و از تعادل و تنوع برخوردار باشد.

اصول کلی تغذیه در محیط کار

مصرف قندها و کربوهیدرات‌های ساده مثل قند و شکر، نان‌های سفید و برنج سفید در محیط کار اگرچه در کوتاه مدت به بالا رفتن قند خون کمک می‌کند، ولی با تحریک ترشح انسولین، ورود گلوکز به سلول را تسریع کرده و در نهایت کاهش قند خون و عوارض ناشی از آن مانند خستگی، خواب آلودگی و کاهش بازده کاری را به دنبال دارد.

نحوه تغذیه در محیط کار می‌تواند به ایجاد استرس هم کمک کند. استرس همراه با تغذیه نامناسب و بی تحرکی زمینه را برای ابتلا به بیماری‌های مزمن فراهم می‌کند. سطح هورمون‌های مولد استرس مانند کورتیزول با مصرف غذاهای چرب و هورمون‌های آدرنالین در اثر مصرف زیاد قند و شکر و کافئین (در قهوه و نوشابه‌های کولا)در خون بالا می‌رود.
مصرف مداوم کربوهیدرات‌ها و غلات همچون انواع کیک، کلوچه، بیسکویت با توجه به کالری بالایی که دارند می‌تواند سبب اضافه وزن و چاقی، به ویژه در افرادی که فعالیت بدنی کمی در محل کار دارند، شود.
با تغییرات جزئی از جمله کاهش مصرف قند و کافئین (موجود در نوشابه‌ها)مصرفی در محیط کار و رعایت اصل تنوع در برنامه غذایی روزانه می‌توان به حفظ تعادل قند خون و افزایش دریافت مواد مغذی کمک کرد که نتیجه آن علاوه بر حفظ سلامت و کاهش عوامل خطر بیماری‌های مزمن، افزایش کارایی و بازده کاری کارکنان در محیط‌های کار است.

در مراکزی که چند نوبت (شیفت)کاری دارند مانند کارخانه‌ها، بیمارستان‌ها، ادارات پلیس و فرودگاه‌ها رعایت نظم در برنامه غذایی روزانه، توزیع مناسب انرژی در وعده‌های غذایی، مصرف غذاهای متنوع با گنجانیدن گروه‌های غذایی اصلی (نان و غلات شیر و مواد لبنی، میوه‌ها، سبزی‌ها و گروه گوشت، حبوبات و تخم مرغ)و توجه به زمان مصرف غذا در کاهش خستگی و بهبود عملکرد کارکنان موثر است.

افرادی که نوبت‌های شب کاری دارند چه بخورند

کسانی که نوبت‌های شب‌کاری دارند لازم است به اصول تغذیه‌ای زیر توجه کنند:

– وعده اصلی غذای خود را در بعد از ظهر و یک وعده غذایی در نیمه زمان شیفت میل کنند.

– غذاهای چرب و سنگین و پرادویه که سبب خواب‌آلودگی و کاهش کارایی می‌شود مصرف نکنند.

– در غذای خود گوشت کم چربی (بویژه ماهی و مرغ)به شکل کبابی یا آب‌پز، سبزی‌های تازه و سالاد، نان‌های سبوس‌دار، حبوبات و ماست کم چرب مصرف کنند.

– از انواع مواد پروتئینی مثل گوشت (بویژه مرغ و ماهی)، حبوبات،‌ تخم مرغ (آب‌پز)استفاده کنند.

– شیر و مواد لبنی کم چرب از جمله ماست،‌ پنیر و کشک نیز علاوه بر تامین املاحی مانند؛ کلسیم و فسفر، از منابع خوب پروتئین به شمار می‌روند. غذاهای پروتئینی با افزایش ناقل‌های شیمیایی مانند نوراپی نفرین سبب افزایش هوشیاری و رفع خواب آلودگی می‌شوند.

– مصرف یک لیوان شیر کم چرب همراه با دو عدد خرما قبل از خواب در بهبود خواب کارکنان موثر است.

– در بین دو وعده غذایی میوه مصرف کنند تا ویتامین‌های مورد نیاز به خصوص ویتامین‌های B و C که در کاهش فشارهای کاری و استرس سودمند هستند را به مقدار کافی دریافت کنند.

داشتن تغذیه مناسب در محل کاربا توجه به اینکه تداوم کار نشسته و بدون تحرک می‌توان موجب اختلال در کارکرد دستگاه گوارش و ایجاد یبوست شود، بهتر است از نان و غلات کامل (سبوس‌دار)استفاده شود. مثلا بجای مصرف نان‌های تهیه شده از آرد سفید (مثل نان لواش و باگت)نان سنگک یا نان جو مصرف شود.

در صورتی که امکان انتخاب غذا در رستوران محل کار وجود دارد، از غذاهای بخارپز، آبپز و یا کبابی به جای غذاهای چرب و سرخ شده استفاده شود. به جای گوشت قرمز، غذاهایی که با ماهی و یا مرغ تهیه شده‌اند مصرف شود و در صورتی که امکان انتخاب نیست، تمام چربی‌های گوشت قرمز را قبل از مصرف باید جدا کرد.

همچنین به جای نوشابه‌های گازدار که مقدار زیادی مواد قندی و کافئین وارد بدن کرده و منجر به چاقی می‌شوند، از نوشیدنی‌های سالم‌تر مثل آب و دوغ کم نمک و بدون گاز استفاده شود. اگر در محیط کار غذاهایی مانند عدسی یا خوراک لوبیا سرو می‌شود، به خورشت‌های چرب و غذاهای سرخ شده ترجیح داده شود.

غذاهایی که با حبوبات تهیه شده‌اند (مثل عدسی و خوراک لوبیا)وقتی همراه با نان مصرف شود نه تنها منبع خوب پروتئین هستند، بلکه به علت دارا بودن فیبر به سلامت بدن کمک می‌کنند. فیبر علاوه بر تنظیم حرکات دستگاه گوارش، جذب چربی‌ها و مواد قندی را نیز کاهش می‌دهد.

در میان وعده‌ها به جای مصرف مواد قندی، شیرینی یا بیسکویت بهتر است انواع سبزی و صیفی‌جات مثل خیار، گوجه فرنگی، کاهو، هویج، میوه‌ها یا لقمه‌هایی که در منزل تهیه شده‌اند مثل نان و پنیر و سبزی مصرف شود.

بنابر اعلام مرکز مدیریت بیماری‌های غیرواگیر وزارت بهداشت،‌ به خاطر داشته باشید که با پیروی از یک الگوی غذایی سالم در محیط کار نه تنها از اضافه وزن و چاقی، ابتلا به بیماری‌های قلبی عروقی، دیابت و سایر بیماری‌ها پیشگیری کرده‌اید، بلکه با بهبود عملکرد و افزایش بازده کاری موجبات ارتقای سلامت خود در محیط کار را نیز فراهم می‌کنید.

بیشتر افراد به خصوص در مواقع تعطیلات و مهمانی‌ها از مصرف خوراکی‌های سالم و مورد نیاز برای حفظ سلامت کبد خود غفلت می‌کنند.

به گزارش ایسنا، این در حالیست که خوراکی‌های مشخصی برای کمک به حفظ سلامت این عضو مهم و حیاتی وجود دارند و سایت مدیکال دیلی در این مقاله به برخی از آنها اشاره کرده است:

سیر

این ماده خوراکی به کبد کمک می‌کند تا با فعال کردن آنزیم‌ها مواد سمی را از بدن دفع کند. علاوه بر این، سیر حاوی سطح بالایی از ترکیب‌های طبیعی آلیسین و سلنیوم است که به تصفیه کبد کمک می‌کنند. به طوری که آلیسین دارای خواص آنتی‌اکسیدان، آنتی بیوتیک و ضدقارچ است و سلنیوم فعالیت آنتی اکسیدان‌ها را افزایش می‌دهد.

قهوه

این ماده خوراکی حاوی خواصی است که می‌تواند خطر بیماری کبدی را کاهش دهد اگرچه محققان در مورد علت واقعی آن به طور کامل مطمئن نیستند. نتایج یک تحقیق نشان می‌دهد مصرف دو فنجان قهوه در روز می‌تواند به کاهش ابتلا به بیماری کبدی تا 44 درصد کمک کند.

آوکادوو

نتایج بررسی‌ها نشان می‌دهد این ماده خوراکی برای سلامت کبد بسیار مفید است. زیرا حاوی نوعی آنتی اکسیدان است که برای پاک کردن مواد مضر از کبد و حفظ سلول‌های کبد از آسیب دیدگی مصرف می‌شود.

زردچوبه

مصرف این ادویه برای سلامت کبد توصیه می‌شود. زردچوبه ممکن است به کاهش میزان آسیب رساندن رادیکال‌های آزاد به کبد کمک می‌کند. برخی مطالعات حاکی از آن است که زردچوبه به بدن کمک می‌کند تا چربی‌ها را هضم کرده و صفرا تولید کند.

گریپ فروت

سطح بالای ویتامین C و خواص آنتی اکسیدانی گریپ فروت باعث می‌شود مواد سمی از بدن دفع و مانع از تخریب سلول‌ها شود.

اغلب والدین می دانند روش های کاربردی آنان چندان تاثیری ندارد ولی این آگاهی، آنان را از به کارگیری روش هایشان بازنمی دارد.

آگاهی از نامناسب بودن رفتار کودک، معمولا هیچ سودی ندارد. از نظر کودک، این سرزنش ها صرفا عیب جویی از سوی شماست. کودک می اندیشد: «او مرا دوست ندارد. پس باید برای جلب توجه او بجنگم.» بخصوص اگر سرزنش های شما با ابراز جمله های تحقیرآمیز همراه باشد، این احساس در کودکتان قوی تر خواهد بود.

تنبیه بدنی:

آیا شما هم تا به حال اختیار خود را از دست داده اید؟ آیا تا به حال اثر دست خود را روی صورت یا بدن فرزند خود دیده اید؟ آیا تا به حال فرزندتان را حسابی کتک زده اید؟ تقریبا همه ما حداقل یک بار، دانسته یا ندانسته، کودک خود را به گونه ای تنبیه بدنی کرده ایم. درک چگونگی اثر تنبیه بدنی روی کودکان، بسیار آسان است. کودکانی که مرتب از والدین خود کتک می خورند، بعد از مدتی حساسیت شان در برابر درد کاسته می شود.

کودکانی که کتک می خورند، همانند دیگر رفتارهای خصمانه والدین، اغلب حس انتقامجویی در آنان قوی می شود. در ضمن نباید فراموش کرد که کودکان هر آنچه از ما می آموزند، به فرزندان خود منتقل می کنند. هر ضربه ای که به فرزندتان وارد کنید، ضربه ای به ارتباط شما و فرزندتان وارد خواهد آمد. تنبیه بدنی تحقیرآمیز و به کارگیری آن در راه تربیت کودکان، کاملا نامناسب است.

اگر بر اثر بی توجهی رفتار خوبی از بین رفت، اصلا تعجب نکنید. یک اصل مهم در تربیت صحیح کودک تشویق و توجه به رفتارهایی است که دوست دارید در آینده بیشتر شاهد آن باشید.

ترور شخصیت:

هنگامی که والدین روی فرزندان خود اسم می گذارند و آنان را با همان اسامی صدا می زنند، ممکن است مشکلات عاطفی و رفتاری در کودکان ایجاد کنند. کودکان نسبت به این مساله خیلی حساس هستند؛ مثلا هنگامی که والدینشان آنان را احمق، کودن، گیج، خرفت، خنگ، پروفسور، مزاحم و. صدا می زنند.

گاهی اوقات والدین از این القاب برای ترور شخصیت کودک استفاده می کنند، ولی ممکن است گهگاه بدون این که منظور خاصی داشته باشند، از این القاب استفاده کنند. این لغات ممکن است منعکس کننده خشم پدر یا مادر نسبت به کودک باشد، اما معمولا نه تنها باعث بهبود اوضاع نمی شود؛ بلکه آن را وخیم تر نیز می کند.

تسلیم:

والدین تسلیم را می توان والدین لوس کننده هم نامید. این دسته از والدین هیچ محدودیتی قائل نمی شوند و محدودیت هایی را که در نظر می گیرند غالبا لغو می کنند. فرزندان این گونه والدین بدون داشتن خطوط راهنمایی معین بزرگ می شوند. والدین به آنچه کودکان می خواهند، تسلیم می شوند.

ما اغلب این قبیل کودکان را با صفت لوس توصیف می کنیم. کودکانی که هیچ گونه محدودیتی برای آنها منظور نمی شود، ممکن است در برخورد با دیگران دچار مشکل شوند

بزرگنمایی:

یک امر عادی و ساده را به صورت مساله ای پیچیده در می آورید و فکر می کنید اگر فرزندتان این طور عمل نکند، آن غذا را نخورد، یا کمی تب داشته باشد، دیگر دنیا به آخر رسیده است. دائم دست و پایتان می لرزد. خودتان تمام کارهای بچه را انجام می دهید، به جزئیات کارش دخالت می کنید و دیگر فکر نمی کنید بچه باید مستقل بار بیاید.

انتظارات بیش از حد:

رشوه:

اگر چنین کنی، چنان خواهیم کرد! رشوه دادن نیز همانند روش های دیگر قطعا با شکست مواجه خواهد شد؛ روشی که در آن بوضوح به کودک گفته می شود که اگر کاری را بکند (یا نکند)پاداشی دریافت خواهد داشت.

«اگر با برادر کوچک خوب رفتار کنی، تو را می برم سینما.»

«اگر شعر را حفظ کنی، تو را می برم مسابقه فوتبال.»

این نوع برخوردهای شرطی ممکن است طفل را وادار کند برای به دست آوردن یک هدف آنی، کاری را انجام دهد، ولی بندرت باعث کوشش مداوم کودک خواهد شد. حرف های ما به او القاء می کند به قابلیت او شک داریم. اشکالات اخلاقی زیادی درباره پاداش هایی که به صورت رشوه استفاده شوند، وجود دارد.

بسیار مفیدتر و لذتبخش تر است که جایزه را بدون این که آن را از قبل اعلام کنیم و کاملا بدون انتظار کودک به او بدهیم. جایزه باید نشانگر شخصیت و قدردانی ما باشد.

تهدید:
«اگر یک بار دیگر دوستت را اذیت کنی، یک کتک مفصل می خوری.» «صد بار بهت گفتم سنگ پرت نکن، اگر یک بار دیگر این کار را تکرار کنی من می دانم با تو. دیگر کمربند را می آورم.»، «صبر کن تا بابا بیاید خانه.» هنگامی که کودک بارها تهدیداتی از والدین خود می شنود، ولی بندرت عواقب کار بد خود را می بیند، باید گفت تهدید به تنبیه کردن مبدل به روشی نامناسب و بی حاصل برای مهار رفتار کودک می شود.

گاهی اوقات این تهدیدها حتی به کودکان این جرات و شهامت را می دهد تا پدر و مادر خود را در آن محدوده امتحان کند و صبر و تحمل آنان را بسنجد.

مشاجره:

هر کودکی نیاز به امنیت روانی دارد و والدین موظف هستند این نیاز را برای کودک تامین کنند. روش هایی از قبیل عیبجویی، لجبازی، سرزنش، داد و فریاد، بددهنی و مشاجره با کودک موجب می شود کودک احساس ناامنی کند و دچار اضطراب شود. به کار بردن این روش ها موجب می شود احترام متقابل بین شما و فرزندتان از بین برود و والدین اقتدار خود را از دست بدهند

حرمله برای مخاطبان شناخته شده است، به مناسبت حال و هوای روزهای محرم و صفر خاطره‌ای را مطرح کرده که در ادامه می‌خوانید:  

نکته: (برای حفظ امانت، خاطره با همان زبان محاوره آورده شده است)
 

******

 
هشت، نه سالی می شد که ساکن خونه‌های سازمانی نیروی هوایی توی قصر فیروزه بودیم؛ آخه آقا جونم توی نیروی هوایی سرآشپز بود و کارمند رسمی ارتش محسوب می‌شد. گاهی وقتا هم یه کار آشپزی، بیرون اداره بهش می خورد و برای زندگیمون می شد کمک خرج؛ پاری وقتا هم، من و برادر بزرگترم داوود رو با خودش به سر کار می برد؛ تا هم کمک حالش باشیم و هم مادرم چند ساعتی رو از دست شیطنت‌های بچگانه ما آسوده باشه و با خیال راحت به کارای خونه رسیدگی کنه؛ برادرم پنج سالی از من بزرگتر بود و سر کار حسابی عصای دست آقاجونم می‌شد؛ اما من بیشتر وقتم به بازیگوشی و بطالت می گذشت و نهایتا کاری که می تونستم انجام بدم، پوست کندن ناقص سیب زمینی و پیاز بود. آقا جون بر اثر سانحه رانندگی به رحمت خدا رفت و ما رو تنها گذاشت. چهار پنج سالی به همین منوال گذشت.

به اتفاق چند تا از بچه‌های محل تصمیم گرفتیم یه هیئت عزاداری تاسیس کنیم. هممون زیر بیست سال سن داشتیم و بزرگترینمون خدا بیامرز مسعود اخوان بود که نوزده سالش بود. با کلی دوندگی و اینور اونور رفتن، بالاخره تونستیم اجازه تاسیس هیئت رو از شهرداری شهرک بگیریم؛ آخه محیط سازمانی بود و نظامی؛ و به همین سادگی نمی تونستیم سازه ی هیئت رو به پا کنیم. خلاصه با هر سختی و جون کندنی بود، پولامونو رو هم گذاشتیم و هیئت رو دایر کردیم و اسمش رو گذاشتیم هیئت جوانان حسینی.

سه چهار سال به سرعت برق و باد گذشت؛ و ما با چنگ و دندون برای حفظ و تداوم هیئت، تلاش می کردیم. البته طی این چند سال، تعدادی از بزرگترای محل، که عمدتا بابای بچه‌ها بودن به جمع ما اضافه شده بودن و به کار بچه‌ها نظارت داشتن و اگر جایی لازم می شد، پا پیش میذاشتن و میونه‌داری می‌کردن.
 
یادش به خیر، من و مرتضی عزیزی به همراه ولی و آقای شمیرانی که از بزرگترای محل بود، مسئولیت نوحه خوانی و راه اندازی دسته و سیستم صوتی هیئت رو عهده دار بودیم. البته چون من و مرتضی و ولی روضه خوانی و ذکر مصیبت بلد نبودیم، معمولا وقتش که می شد، به سرعت میکروفون رو به آقای شمیرانی می‌سپردیم و یه جوری ناپدید می شدیم قاطی عزادارها.

تا یادم نرفته اینم بگم که اون اوایل هیئت ما به دلیل وسع کم مالی، در طول دهه محرم فقط سه یا چهار وعده ی غذایی خرج می داد که دو وعده به شام اختصاص داشت در طول دهه و دو وعده ی اصلی، مربوط می شد به ظهر تاسوعا و ظهر عاشورا؛ به لطف خدا و کرم امام حسین علیه السلام، خیلی با شکوه و آبرومندانه برگزار می شد. برای پختن غذای هیئت با هماهنگی مسئولین، معمولا یه سر آشپز از لجستیگی ارتش میومد و با کمک اعضا هیئت غذا رو طبخ می کرد و می رفت و مسئولیت کشیدن و پخش غذا با خود اعضای هیئت بود.  

اون سال، برای وعده ی ناهار روز تاسوعا قرار بود، چلو خورشت قیمه طبخ بشه؛ اونم به تعداد حدودا پونصد نفر. طبق سیاهه ای که از قبل نوشته شده بود، تمام مواد لازم برای پختن غذا تهیه و آماده شد؛ اما نمی دونم یه دفعه چی پیش اومد که به ما اطلاع دادن سر آشپز به هیچ عنوان نمیتونه اون روز بیاد و ما یه فکر دیگه برای طبخ غذا کنیم.  

یین اعضای هیئت و بخصوص بزرگترا ولوله ای به پا شده بود و یه جورایی همه دست و پاشونو گم کرده بودن؛ هر کس یه نظری می داد؛ یکی میگفت: امروز آبرومون پیش عزادارا می ره. یکی از پخش مواد غذایی بین خانواده ها می گفت و طبخ اون به وسیله ی زن های خانه دار و یکی دیگه از غیر ممکن بودن این کار.  

وسط اون همه پچ پچ و همهمه، نمی‌دونم چطور شد و کی سر زبون من گذاشت که ناغافل گفتم: من میپزمش! درست مثل تو فیلما، در لحظه همه جا سکوت شد. بعضیا نگاه‌های معناداری به هم انداختن و یکی دو نفرم طوری که سعی داشتن من متوجه نشم، نیشخند معناداری زدن. آقای نمازی که از بزرگترای محل بود پرسید: مگه می‌تونی؟! با اعتماد به نفس تمام جواب دادم: بعله که می‌تونم؛ کاری نداره! آقای یادگاری گفت:‌انوش جان بحث پونصد نفر غذاست‌ها؛ شوخی نیست. با همون اعتماد به نفس اولیه گفتم: شما بگو هزار نفر آقا یادگاری! شما که من رو می‌شناسید؛ ما کارمون همین بوده؛ من خودم صدتا مجلس بزرگ با مرحوم آقای خدا بیامرزم رفتم؛ این که چیزی نیست. همه با هم گفتن خدا رحمت کنه و منم جواب: خدا بیامرزه رفتگان همه رو.
 
بازم یه چندتایی نگاه مشکوک و مرموز بین بزرگترا رد و بدل شد و بالاخره آقای نمازی گفت: خب! پس معطل چی هستی؟ بسم الله! شروع کن دیگه؛‌ توکل به خدا؛‌ یادگاری و سه چهار تا از بچه‌هام وامیستن دم دستت؛ ما هم هیئتو یواش یواش آماده‌ی حرکت می‌کنیم؛‌امروز باید به خونه‌ی سه چهار تا شهید سر بزنیم؛‌ان‌شاءالله سر ظهر برمی‌گردیم.

راستش راجع به خودم و کار با آقای خدابیامرزم یه ذره که چه عرض کنم، زیادی غلو کرده بودم؛ برای همین ته دلم یه نمه عذاب وجدان داشتم؛ ولی دیگه کار از کار گذشته بود و یه ادعایی کرده بودم که توی اون سن و سال، برام خیلی افت داشت که پاش واینستم.
 
یک ساعتی می‌شد که کار رو به اتفاق آقای یادگاری و چند تا از رفقا شروع کرده بودیم که دسته با سر و صدای طبل و سنج و نوحه از هیئت بیرون زدن؛ حدودا چهار ساعتی فرصت داشتم تا ماموریتمو انجام بدم و کار پختن ناهار رو به سامان برسونم. ذهنم یه مقدار قفل شده بود و اگه کسی چیزی می‌پرسید، یه جورایی به سفسطه و جوابای گنگ و نامفهوم دست به سرش می کردم. آب دیگا در حال جوش اومدن بود و قلب من درحال تالاپ و تولوپ کردن که چه باید بکنم؟ یه دفعه فکری مثل برق از ذهنم گذشت و به بهونه‌ی قضای حاجت، رفتم به سمت خونمون؛ مادرم تا منو دید، پرسید: اینجا چه کار می‌کنی؟ مگه با هیئت نرفتی؟

دردسرتون ندم، به سرعت و ظرف چند جمله ماجرا رو گفتم و از مادرم چاره‌جویی کردم؛ اونم بعد این که کمی برای قپی در کردن سرزنشم کرد، یه سری دستورات داد که مطالب تئوری خودمو تکمیل می‌کرد؛ خلاصه به سرعت برگشتم و برنجای خیس شده رو توی سه تا دیگ بزرگ در حال جوشیدن ریختم و با هر مکافات و بدبختی که بود، با کمک رفقا اونارو آبکش کردم و توی چهار تا دیگ دم کردم و در دیگارو بستم و با ذغال سرخ پوشوندمشون. ظاهرا کارا داشت درست پیش می‌رفت و من این موضوع رو از نگاه‌های مشوقانه و تحسین‌برانگیز یکی دو نفر از بزرگترای هیئت متوجه شدم.
 
طبق دستورات مادر، مراحل طبخ و جا انداختن قیمه رو یکی یکی انجام دادم و دست آخر آب جوش و ادویه ‌جات رو هم اضافه کردم. چند دقیقه‌ای بود که آقای سراغی که از بزرگای هیئت بود و سابقه آشنایی و دوستی هم با مرحوم آقاجونم داشت، به جمع ما اضافه شده بود و کارای من رو زیر نظر داشت. یکی دو بار صدای پچ پچی از گوشه و کنار آبدارخونه به گوشم خورد مبنی بر این که: خدا رحم کنه! این غذا امروز، غذا بشو نیست و مایه آبروریزی می‌شه. به روی خودم نیاوردم و با جدیت به کارم ادامه دادم. آقای سراغی هم که این حرفا به گوشش رسیده بود، رو کرد به سمت بزرگترای حاضر و خیلی متین و محکم گفت: آقا از چی نگرانیت؟! بابا این بچه آشپزی تو خونشه؛ ژنتیک آشپزه؛ به قول شاعر: پسر کو ندارد نشان از پدر، تو بیگانه خوانش، مخوانش پسر.
 
از شما چه پنهون، ایی حرف سراغی اعتماد به نفسمو صد برابر کرد و از اون لحظه به بعد خودمو به خدا سپردمو و توی دلم گفتم: یا امام حسین! خودت به دادم برس و آبرومو حفظ کن؛ بعدشم یله و بی‌خیال و به سرعت به کارم ادامه دادم. یه کمی نگران خورشت بودم؛ ولی هر مرحله که جلو می‌رفتم، با خوشحالی می‌دیدم که رنگ و رخ خورشت، آشنا و آشناتر میشه و در حال جا افتادنه.
 
اون روز هیئت،‌ نسبت به همیشه، نیم ساعتی دیرتر برگشت و همین مسئله باعث شد که خورشت قیمه حسابی جا بیفته. به کمک بچه‌ها و بزرگترا، با ذکر سلام و ذکر و صلوات،‌یکی یکی در دیگا رو برداشتیم.
 
وای خدا! نوکرتم امام حسین! به خدا تا آخر عمر غلام حلقه به گوشتم! اینا حرفایی بود که توی دلم فریاد می‌زدم. عجب برنجی شده بود! چه خورشت خوش رنگ و لعابی! صدای صلوات بود که برای سلامتی من و شادی روح آقاجونم فضا رو پر کرده بود.
 
او روز،‌ یه جمله رو خیلی بیشتر از هر زمان دیگه‌ای از زبون این و اون شنیدم.
 
"آقا، دم و دستگاه امام حسین، قربونش برم؛ هیچ موقع لنگ نمی‌مونه."
 

خاطره‌ای از  انوش معظمی
منبع: باشگاه خبرنگاران

بالا رفتن فشارخون تهدیدی جدی برای سلامتی است که فرد را در معرض ابتلا به حمله قلبی، بیماری قلبی، سکته مغزی، دیابت و انواع بیماری‌های دیگر قرار می‌دهد.